Paja
Unë nuk kam humbur ndonjë gjë të
madhe në luftë. Nuk kam ndonjë arsye të fortë t’i urrej ushtarët që na dëbuan
nga shtëpia. A është moshumbja arsye për mosurrejtje? Nuk e di. Po unë ndoshta
e kam humbur urrejtjen atë natë ...
Meqënëse unë i përkas periudhës Para dhe në atë kohë
ne vajzave na përgatisnin pajë para se të martoheshim, kësaj paje nuk i
shpëtova dot as unë. Edhe pse më dukej një zakon kokëfortë që s’pyeste aq për
tekat e mia. Kështu tezet u vunë të ma qëndisnin pajën për qindra netë me
radhë. Me grepat e tyre, bashkë me fijet e arit, ato thurnin mijëra
ëndrra me të cilat qendisnin këllëfët e jastëkëve, çarçafët, këmishat e natës …
të cilat unë nuk do t’i vishja asnjëherë.
Për të më shpëtuar nga
ëndrrat e tezeve, të trishtuara nga martesat e tyre të thurura po me aq
mjeshtëri nga fisi, menduan shkijet. Ata erdhën një natë të qetë prilli në
shtëpi dhe na përzunë shpejt të gjithëve si bagëtinë prej stalle kur bije zjarr
në kashtë. Dhe vërtetë, kur ishim nja peseqind metra larg shtëpisë, ktheva
kokën mbrapa dhe pashë se në shtepinë tonë, ku kishim vetëm dy javë që kishim
hyrë, kishte rënë zjarr i madh. Më shkoi mendja te paja ime që ishte ende nëpër
valixhe e kuti katroni. Kushedi se çfarë ngjyre do ta kishin bërë flakën çarçafët
me mëndafsh të kaltër. Po të gjelbrit?
Megjithatë falë ushtarëve ne arritëm të shpëtonim
kokat. Kjo ndjenjë e të mbijetuarit më dha një forcë të pashpjegueshme saqë
këmbët e mia ecnin vetë, pa pritur fare komandën e mendjes, e cila duket se
ende kishte mbetur te paja e shpërndarë nëpër flakë. Me një trokth të shfrenuar
këmbësh ne kishim kaluar disa kilometra derisa të këndelleshim pak e të
kujtoheshim se nata ishte më e ftohtë nga sa na dukej. Duhej të ndaleshim diku.
Nejse, ikja jonë e asaj nate prilli nuk ishte veçse
një ikje banale nga shtëpia për të shpëtuar kokën nga zjarri. Nuk ka aty ndonjë
histori ekzekutimi të burrave para syve tanë, as rrëmbim të kushërinjve për t’i
hedhur nëpër kamionë si qengja dy ditë para Bajramit, as nuk ka ndonjë dhunim
të tri grave të shtëpisë. Unë, 23 vjeçare, kunata, 26, dhe vjehërra, 49. Jo,
asgjë nga këto nuk ndodhi.
Kunati fliste shumë
mirë serbisht dhe vjehërri kishte palosur në xhepin e brendshëm të fanellës së
leshtë aq qindëshe markash për kokë sa të na blente në çdo rast kontrolli
gjatë rrugës. Dy djemtë e kunatës, Albinin 7 muajsh dhe Egzonin 2 vjeç, i
kalonim me radhë nga një krah te tjetri. Për fat, gjithë shqetësimi i kunatës
se Egzoni nuk hante mirë ushqim dhe kish mbetur i dobët, tash na dukej një lehtësim.
Egzoni rëndohej pak më shumë kur e zinte gjumi, ndryshe ai dukej një qengj i
butë që të ngrohte kraharorin me ato kaçurrelat e bardha kur i mbështeste në
gjoks.
Nga ajo udhë mbaj mend se dikur vjehërri më tha të pija një hap. Më kujtohet që
nuk kisha fuqi të pyesja çka ishte. E shtyva me një gëllënjkë ujë që kishte
gjetur diku, nuk e di ku, dhe më kujtohet fort mirë, si sot më kujtohet se më
zuri gjumi. Një gjumë i thellë sa ende nuk më hiqet nga mendja.
Po, po, ende më kujtohet ai gjumë. Nuk arrija t’i
çelja sytë. Ose nuk doja. Brenda tyre ishte im shoq ashtu si nuk kishte qenë
kurrë në të vërtetë. Ishte im shoq ashtu si e doja unë që nga hera
e parë kur u takova me të.
Ja, unë isha me Selvinë në një kafiq dhe ai na u afrua
me një shok me dy birra të ftohta ‘Për dy vajzat më të bukura!’. Pastaj ma
zgjati krahun e djathtë rreth qafës. Ndjeva parfumin e tij që i vinte era
pastërti. Ishte si një oaz freskie në gjithë ato shtëllunga tymi duhani që
silleshin nëpër sallë. Mua më pëlqente që herë pas here të mbaja kokën aty, mu
te gjoksi i tij. Ai më shtrëngonte ngadalë pranë vetes. Muzikën nuk e dëgjoja
më. Zëri i tij më ish ngjitur fytyrës.
Duro! Edhe pak. Edhe pak do dalim që
këtu. Do jemi vetëm ne të dy dhe qielli i pastër. Edhe pak! Edhe pak! Edhe pak
zemër!
Një dorë ujë i ftohtë m’u përplas fytyrës. Sytë m’u
çelën vetë. Përballë ishte vjehërri. Sytë e kuq të fryrë
nuk i lëshonin asnjë lot. Çohu Venerë! Çohu
bijë! Edhe pak mbërrijmë te kufini.
Nuk di në ishte mbasdite apo mëngjes herët. Qielli
kishte ngjyrë vjollcë. Trejnerkat e mia ngjyrë të kuqe. Ndodhesha e shtrirë mes
shkurresh. Vjehërri më kish hedhur një xhaketë mbi shpinë.
Ja kjo qe historia ime e
ikjes. Nuk ka asgjë të veçantë për t’u rrëfyer. Diçka që do ju bënte të ndienit
dhimbje e ta ndienit veten kaq të largët e kaq të pafuqishëm nga ajo që ndodhte
atje. Unë nuk e pashë veten thuaj lakuriq nën atë xhaketën që seç më kish një
parfum të njohur. I vinte si era pastërti. Po ndoshta kjo ishte vetëm
imagjinata ime në atë mëngjes a mbasdite të ftohtë brisk. Ai nuk mund të
ishte parfumi i tim shoqi. As ajo xhaketë pak e gjakosur te jaka mbrapa nuk
mund të ishte e tija.
Kur dola nga shkurja, nuk e
pashë Egzonin të qante mbi trupin e kunatës që nuk donte të zgjohej nga ai
gjumë dreqi. Jo, jo. Unë mora Albinin në krahë që flinte rrëzë një peme tri
metra më tutje kunatës dhe ia dhashë vjehërrit ta mbante, si i takonte rendi.
Pastaj u çua edhe vjehërra. Kishte hedhur çeben e Albinit mbi shpatulla nga ku
Micky Mouse mundohej të më bënte për të qeshur. Nuk ia pashë pantallonat e
hinta të përlyera me dhe e me… nuk e di, nuk pashë asgjë përveç gjuhës që Micky
Mouse e zgjaste sa herë vjeherra ime hidhte një hap. Një hap para meje, dy hapa
pas vjehërrit. Kunatën e lamë aty. Nuk mund ta ngrinim dot edhe atë në gjumë.
Le të flinte edhe pak vetëm.
Burrat kishin ikur dikah për të kërkuar
ndonjë ndihmë dhe kur të ktheheshin do ta merrnin edhe kunatën. Ajo ishte shumë
më e lodhur se ne. Dasma jonë e kishte dërmuar fare. Kjo mund shpjegonte edhe
gjithë atë gjumë të rëndë saqë nuk i ndjeu fëmijët kur ia morëm. Ishte shtrirë
me bark poshtë dhe me flokë kish mbuluar gjithë fytyrën. Vjehërri i kishte
hedhur një batanije sipër dhe ne nuk e trazuam.
Nuk di pse po ju intereson
historia ime. Kjo është vetëm një histori banale lufte. Nuk ka asgjë të
veçantë. Ne e kaluam kufirin. Kujtoj që kishte mijëra të tjerë si ne që bënim
të njëjtën rrugë. Kur kaluam në anën tjetër, filluan të na shpërndanin nëpër
shtëpi të ndryshme. Unë qëllova të kisha pak më tepër fat. Më sollën në këtë
shtëpi pushimi këtu buzë detit. Kam bërë edhe shoqëri e sa herë dua të rri
vetëm, shkoj ja atje, atje ku përplasen valët dhe luaj me to. Kush e kap e para
njëra-tjetrën pa e fundosur.
Kaloj shumë mirë vërtetë, vetëm se shpesh më merr
malli për burrin. Që atë natë nuk e kam parë më. Sigurisht do ta kenë shpënë në
ndonjë shtëpi tjetër e sa ta marrë vesh që jam këtu do të vijë të më marrë.
Siç e shikoni, unë vërtetë
nuk kam ndonjë arsye të fortë t’i urrej shkijet që na dëbuan prej shtëpie
shkaku i zjarrit. As paramilitarët që na rrethuan në mes të rrugës natën në
pyll kur sapo ishim ulur me marrë pak veten. Vjehërri u dha aq marka për kokë
sa ata të na linin të qetë. Po, po. E mbaj mend shumë mirë kur vjehërri nxori dëngun
me qindshe nga gjoksi dhe ia zgjati njërit prej tyre. Ata nuk na prekën me
dorë. As mua, as kunatën, as vjeherrën. Ishte vetëm një ledinë ku ne u shtrimë
për të fjetur. Asgjë nuk ndodhi. Madje as sharjet e as krismat nuk u dëgjuan
kërkund. Nuk e dëgjova zërin e tim shoqi të ulërinte, as të vjerrës, as të
kunatës, as të timin. Egzoni e Albini flinin. Asnjë qarje.
Ishte vetëm një ikje banale, ju
thashë. Burri im do më gjejë, sikurse atë mbrëmje kur isha me Selvinë që
më dalloi mes gjithë të tjerave. Ai do ma zgjasë krahun e djathtë e unë do t’ia
mbështes kokën në gjoks. Ah, e njoh mirë atë parfum. Kur luaj me valët
ndonjëherë më bëhet sikur e ndiej po atë erë. Pastërti. Për këtë i tregova edhe
doktoresh Lules. Është njëra prej shoqeve që kam zënë këtu, por të gjithë e
thërrasin doktoreshë se ajo vjen gjithnjë një mantel të bardhë, kështu bëj edhe
unë.
E di ç’më tha doktoresh Lulja dje?
Venera,
atje tash është fikur zjarri dhe ti do ta ngresh sërish shtëpinë. E atë dreq
paje, këtë herë nuk do ta marrësh me vete.
Nessun commento:
Posta un commento